سفر نامه شیراز. روز دوم. حافظیه

یک شعر خاطره انگیز بین من و حافظ

شاه شمشاد قدان ، خسرو شیرین دهنان 
که به مژگان شکند قلب همه صف شکنان

مست بگذشت و نظر بر منِ درویش انداخت 
گفت ای چشم و چراغ همه شیرین سخنان

تا کی از سیم و زرت کیسه تهی خواهد بود 
بنده من شو و برخور ز همه سیم تنان

کمتر از ذره نئی، پست مشو، مهر بورز 
تا بخلوتگه خورشید رسی چرخ زنان

بر جهان تکیه مکن ور قدحی مِی داری 
شادی زهره جبینان خور و نازک بدنان

پیر پیمانه کش من که روانش خوش باد 
گفت پرهیز کن از صحبت پیمان شکنان

دامن دوست بدست آر و ز دشمن بگسل 
مرد یزدان شو و فارغ گذر از اهرمنان

با صبا در چمن لاله ، سحر می گفتم 
که شهیدان که اند این همه خونین کفنان

گفت حافظ من و تو مَحرم این راز نه ایم 
از می لعل حکایت کن و شیرین دهنان

 و آوینای خسته